Veenfabriek

NRC: (Ron Rijghard) ★★★★☆

'Lof der Zotheid ontpopt zich als een gitzwart en cynisch potje doemdenken, in freejazz-stijl, met almaar terugkerende delen uit Ruttes onheilspellende en angst zaaiende speech als anker en de muziek als stuwende kracht.'

“Jacobien Elffers, die heerlijk de nar uithangt. Ze laat haar tong uit haar mond hangen, trekt rare bekken, huppeldanst, en rekt en strekt, alsof ze het hele optreden als gymnastiekoefening beschouwt. Elffers laat weer eens zien een van de interessantste actrices van dit land te zijn.” 

Volkskrant (Hein Janssen) ★★★★☆

“De apocalyps nadert en dat is in Lof der Zotheid aanleiding tot inventief, verwarrend en heel aanstekelijk muziektheater”

“Van de aangekondigde apocalyps hebben de theatermakers van De Veenfabriek inventief, soms verwarrend maar wel heel aanstekelijk muziektheater gemaakt. Teun Smits schreef de tekst, Joeri Vos regisseerde dit muzikale rariteitenkabinet, waarin de theatrale vondsten en bespiegelingen over de huidige staat van de mensheid over elkaar heen buitelen.”

“Meest opvallend is de vormgeving: overal staan muziekinstrumenten, van klavecimbel tot slagwerk. Blikvangers zijn vijf stellages vol vintage transistorradiootjes die verticaal op het podium hangen en halverwege zelfs ruisend en krakend een choreografie uitvoeren. De drie actrices en drie muzikanten zijn bijna clownesk gekleed en geschminkt, alsof ze Erasmus’ zotheid van lang geleden naar het nu hebben gebracht.”

PAROOL (Mike Peek) 

“Het is bij De Veenfabriek alsof je naar een Pixarfilm voor volwassenen kijkt. Hun voorstelling Lof der zotheid is een geslaagde poging om het publiek even uit de collectieve paniekmodus te halen. Door te spelen, zuchten en relativeren. En de chaos te omarmen.” 

“De voorstelling kent geen traditionele verhaallijn, maar schetst een beeld van de moderne, overbezorgde wereldburger die continu wordt gebombardeerd met boodschappen en vaak geen houvast meer kan ontlenen aan religie.”

“Lof der zotheid speelt zich wel af op een gevaarlijk dun koord. De voorstelling zou gemakkelijk kunnen wegzakken in fatalisme of nihilisme. Zullen we de handdoek gewoon in de kosmische ring gooien, als het toch allemaal niets uitmaakt? Dansend onze ondergang tegemoet treden? Dat gebeurt gelukkig niet, vooral door de uitstekende dialogen van Teun Smits, waarin vleugjes grotesk engagement zijn verwerkt.” 

THEATERKRANT: Max Arian

“Het sterkst vond ik de beschouwing over ‘de optimistische doemdenker’ die wanhopig blijft hopen dat zijn voorspellingen uitkomen en hij alsnog gelijk krijgt. Het is een gezellige chaos. Ik zag de première in het Amsterdamse Frascati, vol vrolijke gestemde jonge doemdenkers en actievoerders, die veel konden herkennen.”