Veenfabriek

Exact vijfhonderddertien jaar en zeven (of acht) minuten nadat Erasmus haar liet verschijnen, keert de Godin der Dwaasheid terug op aarde om haar eigen loftrompet te steken. Samen met haar posse vol zotten, toeters, bellen en een naakte tubaspeler deelt ze onzinnige waarheden en waarachtige onzin. Want het is hoog tijd voor wat satirische billenkoek. En gelukkig wordt ironie steeds beter begrepen.

Losjes gebaseerd op Erasmus satirische lofzang uit 1511, viert de Veenfabriek met ‘Lof der Zotheid’ de dwaasheid in onszelf en de ander. Erasmus dreef de spot met burgers, kooplieden, geestelijken en andere rangen en standen in zijn tijd. De Veenfabriek maakt zich vrolijk over de zelfbenoemde gelijkhebbers van nu. Want hypocrisie en zelfbedrog zijn tijdloos. Nog steeds nemen we onszelf te serieus en vergeten we te lachen om de absurditeit van het leven. De Godin der Dwaasheid bezingt zichzelf en haar kleurrijke gezelschap met aanstekelijk geestige gekte. Via rake raps tuimelen we in vrolijke circusmuziek, muzikanten en spelers dansen en zingen de vastgeroeste kaders los en bijten betweters de tong af. Er is soms zoveel meer zin in onzin te vinden.